Αυτό το θέμα ήθελα από καιρό να το αναλύσω.Από προσωπική εμπειρία και με αφορμή μια συζήτηση που είχα σήμερα,κάθισα και σκέφτηκα τον εαυτό μου παλιότερα και τον εαυτό μου τώρα.
Παλιότερα θα μ'έλεγε κανείς που θα με γνώριζε,άτομο που γενικά δενόταν συναισθηματικά πολύ εύκολα,που θα έκανε τα πάντα για την κοπέλα του.
Σύγκρινα το τωρινό μου εγώ,μετά από τόσες σχέσεις,μετά από τόσες απογοητεύσεις,ωραίες και άσχημες στιγμές καθώς και μετά από στιγμές δύσκολων αποφάσεων όσον αφορά τις σχέσεις μου,θα έλεγε κανείς ότι έχω καταντήσει αναίσθητος και ότι κοιτάω μόνο την καλοπέραση μου,ότι πετάω το παρελθόν μου.
Εγωιστικό ναι,μα είναι ένας μηχανισμός άμυνας στο να δένομαι εύκολα,στο να μην πληγώνομαι,στο να καταλαβαίνω τι μου δίνουν και πόσα θα πρέπει να προσφέρω εγώ.
Από την άλλη,φίλοι μου,γνωστοί μου,βλέπω πως κρατάνε επαφές,είτε φιλικές,είτε απλού ενδιαφέροντος με πρώην τους.
Είναι οι δικοί τους μηχανισμοί άμυνας που ανέπτυξαν.Η διατήρηση σχέσεων με παλιότερους δεσμούς τους.
Είναι τρομερό το πόσο μπορεί να σε αλλάξει μία ή πολλές σχέσεις.Μπορούν να σε κάνουν άλλο άνθρωπο.
Αλλά είναι αναγκαίο νομίζω για τον καθένα μας να ανακαλύπτει τρόπους να αντιπαρέρχεται τα λάθη του και να μην τα επαναλαμβάνει.Έτσι γινόμαστε δυνατότεροι,ολοκληρωνόμαστε..
Δεν είναι λύση το να καθόμαστε και να κλαίμε για αυτό που πέρασε.Λύση είναι να βρούμε τρόπο να το αντιμετωπίσουμε,να το ξεπεράσουμε,να καταλήξουμε δυνατότεροι,ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα γίνουμε εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι από αυτό που ήμασταν.
Nick Cooze
Esy meta ton xwrismo sou egines tetoios klapsomounhs???
ΑπάντησηΔιαγραφή